Gdy szukam jakiegoś krótkiego syntetycznego określenia książki Witolda Kieżuna Drogi i bezdroża polskich przemian przychodzi mi na myśl Manifest Dzielności. Prakseologowie (T Kotarbiński, T. Pszczotowski) pojmowali dzielność jako "sprawność w sprawie godziwej". Innymi słowy chodzi o połączenie ocen sprawnościowych z wartościowaniem moralnym. Życie i bogata twórczość naukowa Profesora Witolda Kieżuna poświęcone byty jednoczesnemu krzewieniu tych dwóch wartości. Autor uprawiał "prakseologię stosowaną" świadomą teoretycznych podstaw, ale jednoznacznie dedykowaną rozwiązywaniu problemów praktycznych. Książka zawiera wybór szczególnie ważkich tekstów poświęconych z jednej strony wnikliwej analizie źródeł niesprawności i patologii w naszym życiu gospodarczym, społecznym i państwowym w różnych okresach najnowszej historii Polski, z drugiej zaś wskazywaniu wzorców i koncepcji służących sprawności w sprawie godziwej czyli Dobru Ojczyzny. Wielkiego słowa "Ojczyzna" nie da się tu uniknąć. Jej bowiem poświęcone były myśli i czyny Autora: człowieka dzielnego w najpełniejszym i najwszechstronniejszym znaczeniu tego słowa.
prof. zw. dr hab. Andrzej K. Koźmiński