Życie i dzieło Tadeusza Kantora. Ostatni wielki artysta z rodu awangardzistów. Jego biografia rozpina się symbolicznie wśród największych historycznych konwulsji epoki: urodził się po wybuchu I wojny światowej, zmarł, gdy żywa była jeszcze euforia po zburzeniu berlińskiego muru. Atut ilustracyjny książki stanowią reprodukcje malarstwa Kantora. Jego dzieło, malarskie i teatralne, wyraziło prawdę naszych czasów.ęęłęóNakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego, w cenionej popularnej serii "A to Polska właśnie" ukazała się książka Krzysztofa Pleśniarowicza "Kantor. Artysta końca wieku". I bardzo dobrze. Praca o Tadeuszu Kantorze, twórcy dla wielu odbiorców może nazbyt hermetycznego, napisana została przez naukowca, ale bez cienia oschłości naukowego wywodu - potoczyście i nadzwyczaj przystępnie. Dodatkowym walorem tej monografii jest jej strona ilustracyjna. Nie na darmo autor jest dyrektorem krakowskiej Cricoteki - Ośrodka Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora. Książkę warto więc nabyć już dla jej niezaprzeczalnej urody plastycznej. Zmarły przed siedmiu laty twórca Teatru Cricot 2 był jednym z najwybitniejszych artystów naszych czasów. Prace Tadeusza Kantora, szczególnie spektakle: "Umarła klasa", "Wielopole, Wielopole" (i późniejsze), odcisnęły niezatarte piętno w estetyce teatralnej Europy i świata. Teatralnej, ale i plastycznej. Bo warto podkreślić, że książka oddaje sprawiedliwość nie tylko teatralnym osiągnięciom mistrza. W dziedzinie plastyki, o czym nie zawsze zdajemy się pamiętać, Tadeusz Kantor, malarz obdarzony niezwykłym instynktem, również dzierżył prym artysty wyprzedzającego swoją epokę. Nie tylko w Polsce (gdzie z recepcją jego dzieł i wystaw bywało zresztą różnie), ale - zwłaszcza - na zachodzie Europy, na co dowodnie wskazuje wyjątkowa obfitość zagranicznych laurów krakowskiego twórcy. Krzysztof Pleśniarowicz daje nam więc pełną sylwetkę Kantora: teoretyka i praktyka sztuki, plastyka (w innych biografiach artysty ta dziedzina traktowana była na ogół marginesowo) oraz inscenizatora teatralnego.