Bartosz Janczak (ur. 1989 r.) – mieszkaniec Chorobla (gmina Czastary), historyk, prawnik doktor nauk humanistycznych, absolwent Uniwersytetu Opolskiego w Opolu, pracownik Oddziałowego Biura Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej w Łodzi. Zajmuje się biografistyką wojskową, dziejami polskiej kawalerii II Rzeczypospolitej, historią Polskich Sił Zbrojnych w czasie II wojny światowej. Stypendysta Fundacji Lanckorońskich i Polish Aid Foundation Trust.
    Autor książek naukowych: "Organizacja i wyszkolenie Armii Polskiej na Wschodzie w latach 1942-1944" (Łódź-Warszawa 2023 r.), "Pułkownik Julian Janowski (1886–1970) – oddany służbie i rodzinie" (Opole 2019 r.) i popularnonaukowej "Bohaterowie naszej wolności. Polsko-amerykańskie tradycje wojskowe w XX w." (Warszawa 2022 r.).
O autorze - BARTOSZU JANCZAKU /związanym pochodzeniem i edukacją z ZIEMIĄ WIELUŃSKĄ / - recenzent dr hab.Witold JARNO, napisał :

" Autor zna i panuje nad opisywana materią, zaś recenzowana praca jest oryginalna i poznawczo wartościowa (oparta została w głównej mierze na materiałach archiwalnych), stanowiąc cenny wkład do dotychczasowego dorobku historiografii wojskowej , tym bardziej iż w odnniesieniu do postaci płk. Juliana Janowskiego nie ma prac konkurencyjnych, przez co stanowi w istocie pierwszą próbę kompleksowegp przedstawienia tej nietuzinkowej postaci. ...otrzymaliśmy pracę ...wskazującą ..na kompetencje autora ".

Pułkownik JULIAN JANOWSKI po ukończeniu gimnazjum w Łomży, w 1904 wstąpił na ochotnika do armii rosyjskiej, po ukończeniu w 1905 szkoły podoficerskiej wstąpił do szkoły junkrów w Kazaniu. Po jej ukończeniu w 1908 otrzymał stopień podporucznika i został skierowany do 177 pułku piechoty, w którym służył do wybuchu I wojny światowej. Brał udział w walkach na froncie rosyjsko–austriackim i w sierpniu 1914 został ciężko ranny. Dostał się do niewoli, w której przebywał do 1918.

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, uczestnicząc w rozbrajaniu Niemców w Ciechanowie. W grudniu 1918 został przydzielony do 32 pułku piechoty, gdzie kolejno był dowódcą kompanii, batalionu i od listopada 1921 zastępcą dowódcy pułku. W składzie tego pułku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 74 pułku piechoty^[1]. W maju 1923 roku został przydzielony z Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK IV do PKU Stanisławów na stanowisko I referenta^[2]. W lipcu tego roku wrócił do 74 pp na stanowisko dowódcy batalionu^[3]. W sierpniu 1923 roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy pułku^[4][5][6][7]. W styczniu 1930 roku został przeniesiony do 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu na stanowisko dowódcy pułku^[8][9]. W lipcu 1936 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W maju 1938 roku został pierwszym zastępcą komendanta głównego Straży Granicznej, gen. bryg. Waleriana Czumy.

3 września 1939 mianowany został zastępcą dowódcy obrony Warszawy z zachowaniem dotychczasowego stanowiska I zastępcy komendanta głównego Straży Granicznej. W dniu 10 września 1939 został dowódcą Odcinka „Warszawa–Wschód”, a od 14 września po przekazaniu dowództwa odcinka gen. bryg. Juliuszowi Zulaufowi był jego zastępcą do momentu kapitulacji Warszawy 28 września 1939.

Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w oflagu IVB Koenigstein i VIIA Murnau do kwietnia 1945.

We wrześniu 1945 wrócił do Polski i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Pełnił kolejno stanowiska szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego Departamentu Wojsk Ochrony Pograniczna (październik 1945 – listopad 1946), dyrektora nauk w Centrum Wyszkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza (listopad 1946 – maj 1949). W okresie od maja 1949 do stycznia 1950 pozostawał w dyspozycji Departamentu Personalnego MON, a następnie zostaje przeniesiony w stan spoczynku.

Po przejściu w stan spoczynku pracował do czasu przejścia na emeryturę w 1958 w instytucjach państwowych na terenie Ostródy i Olsztyna.

Zmarł 31 sierpnia 1970 w Ostródzie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B18-5-16)