Książka jest zbiorem studiów poświęconych refleksji nad dziejami historiografii artystycznej w XIX i XX wieku.

Większość z nich dotyczy historii sztuki akademicko-uniwersyteckiej, jej dyskursów, instytucji i przedstawicieli.

Główne źródło opracowań tkwi w kultywowanych przez autora od początku pracy badawczej zainteresowaniach dla pytań o samowiedzę metodologiczną i historię dyscypliny, o uwarunkowania podejmowanych przez nią zadań i dokonujących się w jej obrębie procesów poznawczych, w tym związków między nauką i politycznymi interesami.