Książka Charlesa Jonschera nawiązuje do tematu zasygnalizowanego w ostatnim rozdziale Miękkiego ostrza Paula Levinsona. Opowiada o tym, co w człowieki prawdziwie ludzkie, nieredukowalne, co odróżnia go od komputera. Wypełnia lukę między Gatesem a Lemem, między dziecięcym, aroganckim entuzjazmem technokraty a pesymizmem filozofa. Jej tematem jest bitwa o serca i umysły w epoce cyfrowej. W kolejnych rozdziałach, w których autor omawia między innymi zagadnienia i perspektywy sztucznej inteligencji, cyberprzestrzeń i Internet, cyfrowe technologie przyszłości, przewija się ta sama myśl: umysł człowieka, w odróżnieniu od ludzkich mięśni, nie może zostać zastąpiony przez maszynę. Książka ma głęboko humanistyczną wymowę, co jest tym bardziej przekonujące, że autor nie jest z wykształcenia humanistą, którego można by posądzić o obronę traconych pozycji, lecz inżynierem, mającym praktyczne doświadczenia zarówno w pisaniu programów komputerowych, jak i projektowaniu sprzętu.